ترکمن سسی - بهزاد گل چشمه: استفاده از شبکه های اجتماعی فرهنگ می خواهد، همانطور که طرفداری از یک تیم، فرهنگ می خواهد.
گنبد کاووس شهریست در شمال ایران و در استان گلستان. منطقه ای که خاستگاه ترکمن های ایران بوده و به نام ترکمن صحرا شهرت یافته است. ترکمن ها اقوامی هستند که با وجود داشتن ظرفیت های بالای علمی، هنری، اقتصادی، ورزشی و... متاسفانه هنوز برای بسیاری از مردم ایران قومی ناشناخته باقی مانده اند.
فوتبال بدلیل محبوبیت بین اکثر اقشار جامعه می تواند به نوعی معرف اقوام مختلف باشد. متاسفانه علیرغم وجود استعدادهای بالقوه، هنوز امکان حضور تیمی در سطح اول کشور در منطقه ترکمن صحرا بوجود نیامده است. پس تنها می توان به حضور تک ستاره های فوتبالی این منطقه در سطح اول کشور امیدوار بود.
سردار آزمون در خانواده ای ورزشکار بدنیا آمد. او به مانند اغلب ترکمن ها شخصیتی کم رو و خجالتی داشت و پدرش خلیل آزمون(والییبالیست نام آشنای گنبد) با درکی درست، برای پیشرفت فوتبال سردار، او را از جو فوتبالی ایران خارج و از تیم سپاهان به روبین کازان روسیه منتقل نمود.
موفقیت های بین المللی سردار از بازی دوستانه مقابل کره جنوبی آغاز شد و در جام ملت های آسیا ادامه یافت. ده گل او در مقدماتی جام جهانی از جمله مقابل ترکمنستان، عمان، کره جنوبی، سوریه و ازبکستان مسیر صعود ایران را به جام جهانی هموار کرد. در عرصه باشگاهی نیز موفقیت های او ادامه داشت. لیگ قهرمانان اروپا حسرتی همیشگی در دل علاقه مندان ایرانیست که چرا بازیکنی از ما در آنجا توپ نمی زند! پس از گل های خاطرانگیز علی دایی به چلسی و میلان و مهدوی کیا به یوونتوس سالیان درازیست که بازیکنان ایرانی یا رنگ لیگ قهرمانان را ندیدند یا با ناکامی در این رقابتها ظاهر شدند اما سردار آزمون پس از سالها به درخشش در بالاترین سطح فوتبال دنیا رسید و در مقابل غول های فوتبال دنیا مانند بایرن مونیخ و اتلتیکو مادرید و بازیکنان گرانقیمت و میلیون دلاری آنها موفق به گلزنی شد تا اینبار نه تنها معرف ترکمن ها بلکه معرف ایرانی ها در سراسر دنیا باشد.
مردم و رسانه ها القابی مثل مسی ایران برایش در نظر گرفتند، اما فاصله بین تشویق و هورای تماشاچیان تا سوت و هوی آنها به اندازه یک بازی و شاید حتی یک اشتباه کوچک محاسباتیست! در جام جهانی 2006 و پس از شکست مقابل مکزیک، حملات همه جانبه مردم و رسانه ها به سمت علی دایی سرازیر گشت همان کسی که آقای گل فوتبال دنیاست و هنوز هم رکوردی دست نیافتنی دارد. مردم ظاهرا افتخار آفرینی های وی را فراموش کردند و مشغول ساختن جک ها و اس ام اس هایی در خصوص او شدند. گویی برخی آلزامیر گرفته بودند!
اینک سردار جوان و بیست و سه ساله در حالی پا به جام جهانی 2018 گذاشت که نه تنها اولین ترکمن راه یافته به این عرصه بزرگ و بین المللی ست بلکه در این سن کم با بثمر رساندن 23 گل، یکی از 5 گلزن برتر تاریخ فوتبال ایران به حساب می آید.
تفکرات دفاعی کیروش مقابل مراکش و اسپانیا، باعث شد سردار کمی متمایل به عقب بازی کند و صد البته که با سبک بازی ایران موقعیت آنچنانی برای گلزنی برای او بوجود نیامد. حال در اقدامی عجیب و غیره منتظره مردم در شبکه های اجتماعی به وی تاختند! کسانیکه با کمترین دانش فوتبالی به انتقاد و حتی توهین به او پرداختند آنهم در حالیکه سرمربی سخت گیر تیم ملی کارلوس کیروش آنچنان از وی راضی بود که در هر دو بازی ایران در جام جهانی او را تعویض نکرد!
برخی مردم حتی پا فراتر گذاشته و به کل جامعه ترکمن ها توهین و فحاشی نمودند! این مردم همان هایی هستند که چهار سال قبل به پیج شخصی لیونل مسی حمله کردند و اعتبار ایران را زیر سوال بردند. همان هاییکه اکنون ماه هاست در پیج های شخصی رونالدو، پیکه، راموس و اینیستا مشغول فحاشی هستند.
بله استفاده از شبکه های اجتماعی فرهنگ می خواهد. همانطور که طرفداری از یک تیم، فرهنگ می خواهد. طرفداران لیورپول یا بایرن مونیخ پس از اشتباهات نابود کننده دروازه بانانشان در لیگ قهرمانان اروپا به آنها فحاشی نکردند و حتی از ایشان حمایت نمودند. اما در ایران یکی از سرگرمی های طرفداران تیم های سرخ آبی ساختن جک از بازیکنان رقیب است. ظاهرا ما فرسنگ ها با فرهنگ طرفداری فاصله داریم. چقدر مصاحبه احساسی و دلخراش سردار آزمون پس از باخت به اسپانیا یادآور سرنوشت تلخ علی دایی و خداحافظی اجباری اش از تیم ملی بود.
گلزنان بین المللی ایران و بی حرمتی مردم و رسانه ها! همان رسانه هایی که قبل از بازی با ترکمنستان در تیتر یکشان نوشتند: «ترکمن ها باید زانو بزنند» !!! جالب اینجاست که همین جوان ترکمن ناجی ایران در بازی مقابل ترکمنستان بود! مردم و رسانه ها دوباره دچار آلزامیر شدند.
حال متوجه می شویم که انتخاب خلیل آزمون برای رفتن سردار از ایران به روسیه برای ادامه فوتبال چه تصمیم بجایی بود. واقعا فوتبال ما به چه سمت و سویی می رود؟ مگر شعار ما در جام جهانی 80 میلیون نفر، یک ملت، یک ضربان نیست؟ مگر نمی گوییم که با هم قهرمانیم؟ آیا این نشان از وحدت ملی دارد یا تنها گردابی دیگر برای خاموش کردن ستاره ای در کهکشان کم نور فوتبال ایران است؟
نویسنده: بهزاد گل چشمه
- نظرات خود را با حروف فارسی تایپ کنید.
- نظرات حاوی مطالب کذب، توهین یا بی‌احترامی به اشخاص، قومیت‌ها، عقاید دیگران، موارد مغایر با قوانین کشور و آموزه‌های اسلامی منتشر نمی‌شود.
- نظرات بعد از ویرایش ارسال می‌شود.