توضیح:شاید پس از خواندن این مطلب، خیلی ها مرا به «زن ذلیل» بودن محکوم کنند. در حالی که احترام به همسر و تکریم او هرگز به مفهوم زن ذلیلی نیست و نخواهد بود. چرا که او شریک زندگی ماست. زیرا اکرام و احترام متقابل، زندگی را سرسبزتر و شیرین تر می کند.
و اما:
«مهمان تو شده ام؛ به سفره ای که تو با عشق برایم گسترده ای!
به غذایی که بو مهربانی می دهد.
به نان و پنیری که طعم خوشبختی دارد.
سفره مان محقّر است. اما وقتی به لبخند تو مزیّن می شود، پربرکت ترین سفره دنیاست!
بوی نان تازه ای که به مهربانی دستان تو آغشته است، مستم میکند.
با طعم چای که به مهر تو رنگ گرفته است، بیقرار می شوم. پُر می شوم وقتی بر سفره تو مهمان می شوم هر صبح و شام.
خستگی از تن به در می کنم وقتی مهمان لبخندهای تو می شوم هر شب.
روی قالیچه ای که با سرانگشتان تو بافته شده، آرام می گیرم.
برایم سبز بمان خانمم! مثل سبزی های خوش رایحه که با عشق جمع کرده ای!
همیشه بخند تا من هم بخندم. بی تو، همه زیبایی های تو زشت می شوند. بی تو چلچله ها نمی خوانند و همه بهارها زمستان است.
همیشه بمان همسرم
- نظرات خود را با حروف فارسی تایپ کنید.
- نظرات حاوی مطالب کذب، توهین یا بی‌احترامی به اشخاص، قومیت‌ها، عقاید دیگران، موارد مغایر با قوانین کشور و آموزه‌های اسلامی منتشر نمی‌شود.
- نظرات بعد از ویرایش ارسال می‌شود.