امام جمعه اهل سنت صادقیه تهران:چهار نظر درباره سودمندترین عبادت ها وجود دارد

ترکمن سسی-محله صادقیه تهران هر جمعه شاهد اقامه نماز جمعه برادران اهل سنت است.

استاد عزیز بابایی خطیب نماز جمعه اهل سنت محله صادقیه تهران در روز گذشته نهم مهرماه درباره عبادت ها و اینکه چه عبادتی بهتر از بقیه است سخنرانی نمود.

متن سخنرانی ایشان به شرح زیر است:

ﺩﺭ ﺯﻣﯿﻨﻪ ﺗﺸﺨﯿﺺ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻭ ﺳﻮﺩﻣﻨﺪﺗﺮﯾﻦ ﻭ ﺑﺮﮔﺰﯾﺪﻩ ﺗﺮﯾﻦ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺑﺘﻮﺍﻧﯿﻢ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﺑﻪ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺑﺮﺳﯿﻢ ﭼﻬﺎﺭ ﻃﺮﯾﻖ ﻫﺴﺖ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﮔﺮﻭﻩ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﻧﺪ:

۱ – ﮔﺮﻭﻩ ﺍﻭﻝ ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻋﺒﺎﺩﺕ،ﺍﺯ ﺑﯿﻦ ﻋﺒﺎﺩﺗﻬﺎ ﺩﺷﻮﺍﺭﺗﺮﯾﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺳﺖ،ﺁﻧﺎﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺵ ﺧﻮﺩ ﭼﻨﯿﻦ ﺍﺳﺘﺪﻻﻝ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ:ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺍﯾﻨﮕﻮﻧﻪ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺍﺯ ﻫﻮﺍﯼ ﻧﻔﺲ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﯿﺰ ﻫﻤﯿﻦ ﺍﺳﺖ.

ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ:ﭘﺎﺩﺍﺵ،ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎ ﺩﺷﻮﺍﺭﯼ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺣﺪﯾﺜﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺍﺻﻞ ﻭ ﺳﻨﺪﯼ ﻧﺪﺍﺭﺩ،ﻧﻘﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ‏« ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻣﺸﮑﻠﺘﺮﯾﻦ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ‏» ‏( ﺯﺭﮐﺸﯽ ﻭ ﺳﯿﻮﻃﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻧﺪ:ﺍﯾﻦ ﺣﺪﯾﺚ ﻣﻌﺮﻭﻓﯿﺘﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ ).

ﺍﯾﻦ ﮔﺮﻭﻩ ﺍﻫﻞ ﻣﺠﺎﻫﺪﻩ ﻭ ﺁﺯﺍﺭ ﻧﻔﺲ ﺧﻮﯾﺶ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﻃﺮﯾﻖ،ﻧﻔﺲ ﺁﺩﻣﯿﺎﻥ ﺍﺳﺘﻘﺎﻣﺖ ﻣﯽ ﯾﺎﺑﺪ،ﭼﺮﺍ ﮐﻪ ﺧﻮﯼ ﺁﻥ،ﺳﺴﺘﯽ ﻭ ﺗﻨﺒﻠﯽ ﻭ ﭼﺴﺒﯿﺪﻥ ﺑﻪ ﺯﻣﯿﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ ﺗﺤﻤﯿﻞ ﺧﻄﺮﺍﺕ ﻭ ﻣﺸﮑﻼﺕ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ.

۲ – ﺩﻭﻣﯿﻦ ﮔﺮﻭﻩ ﻣﻌﺘﻘﺪﺍﻥ ﺑﻪ ﺑﺮﺗﺮﯼ ﺯﻫﺪ ﻭ ﺗﺠﺮﺩ ﻫﺴﺘﻨﺪ،ﺍﯾﻨﻬﺎ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ:ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻋﺒﺎﺩﺕ،ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﻋﺒﺎﺩﺗﻬﺎ ﺗﺠﺮﺩ ﻭ ﺯﻫﺪ ﻭﺭﺯﯾﺪﻥ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﻭ ﻧﺎﭼﯿﺰ ﺷﻤﺮﺩﻥ ﺁﻥ ﺗﺎ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺩﺭﺟﻪ ﻣﻤﮑﻦ ﻭ ﺗﺮﮎ ﺗﻮﺟﻪ ﻭ ﺍﻫﻤﯿﺖ ﻧﺪﺍﺩﻥ ﺑﺪﺍﻥ ﺍﺳﺖ.

ﺍﯾﻦ ﮔﺮﻭﻩ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺩﻭ ﺩﺳﺘﻪ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ،ﺩﺳﺘﻪ ﺍﯼ ﻋﻮﺍﻡ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﯽ ﭘﻨﺪﺍﺭﻧﺪ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ، ﻫﺪﻑ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﯾﻦ ﺑﻪ ﺳﻮﯾﺶ ﺷﺘﺎﻓﺘﻪ ﻭ ﺑﺮ ﺍﺳﺎﺱ ﺁﻥ ﻋﻤﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻥ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻋﻠﻢ ﻭ ﻋﺒﺎﺩﺗﯽ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺍﺳﺖ،ﺩﺭ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺯﻫﺪ ﺭﺍ ﻏﺎﯾﺖ ﻭ ﺳﺮﺁﻣﺪ ﻫﺮ ﻋﺒﺎﺩﺗﯽ ﺗﻠﻘﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ.

ﻭﻟﯽ ﺩﺳﺘﻪ ﺧﻮﺍﺹ ﺍﯾﻦ ﺭﺍﻩ، ﺯﻫﺪ ﻣﺰﺑﻮﺭ ﺭﺍ ﻣﻘﺼﻮﺩﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﭼﯿﺰ ﺩﯾﮕﺮ ﺗﻠﻘﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﻫﺪﻑ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﻟﺘﺰﺍﻡ ﻗﻠﺐ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺗﻤﺮﮐﺰ ﻫﻤﻪ ﺗﻮﺟﻬﺎﺕ ﺑﺴﻮﯼ ﺍﻭ ﻭ ﻓﺮﺍﻏﺖ ﯾﺎﻓﺘﻦ ﺩﻝ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺤﺒﺖ ﺍﻭ ﻭ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﺍﻭ ﻭ ﺳﭙﺮﺩﻥ ﮐﺎﺭﻫﺎ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﻭ ﺍﺷﺘﻐﺎﻝ ﺑﻪ ﺟﻠﺐ ﺭﺿﺎﯼ ﺍﻭ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﻨﺪ،ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﯾﻦ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﻤﻊ ﺗﻤﺎﻡ ﺣﻮﺍﺱ ﻭ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﺧﺪﺍ ﻭ ﭘﯿﻮﺳﺘﮕﯽ ﯾﺎﺩ ﺍﻭ ﺑﺎ ﺩﻝ ﻭ ﺯﺑﺎﻥ ﻭ ﺳﺮﮔﺮﻡ ﺷﺪﻥ ﺑﻪ ﺣﻔﻆ ﺍﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ، ﺑﻪ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﻫﺮ ﭼﯿﺰﯼ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺩﻭﮔﺎﻧﮕﯽ ﻭ ﭘﺮﺍﮐﻨﺪﮔﯽ ﺩﻝ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ، ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻨﺪ.

ﺍﯾﻨﻬﺎ ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﺩﻭ ﺑﺨﺶ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﻣﯽ ﮔﺮﺩﻧﺪ، ﯾﮑﯽ ﺁﻧﻬﺎﯾﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺍﻣﺮ ﻭ ﻧﻬﯽ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﭘﯿﺶ ﺑﯿﺎﯾﺪ، ﻣﯽ ﭘﺬﯾﺮﻧﺪ، ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﮐﻪ ﺗﺠﻤﻊ ﻭ ﺗﻤﺮﮐﺰ ﺣﻮﺍﺳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﻢ ﺑﺮﯾﺰﺩ ﻭ ﺩﯾﮕﺮ ﻋﺪﻩ ﺍﯼ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ: ﻫﺪﻑ ﺍﺯ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺟﻤﻌﯿﺖ ﻭ ﺗﻤﺮﮐﺰ ﺩﻝ ﺑﺮ ﺧﺪﺍﺳﺖ،ﭘﺲ ﺍﮔﺮ ﭼﯿﺰﯼ ﭘﯿﺶ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﭘﺮﺍﮐﻨﺪﻩ ﻭ ﺁﺷﻔﺘﻪ ﺳﺎﺯﺩ،ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﺪﺍﻥ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻤﻮﺩ،ﺍﯾﻦ ﺩﺳﺘﻪ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺩﻭﮔﺮﻭﻩ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺩﺳﺘﻪ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻤﺮﮐﺰ ﺣﻮﺍﺱ ﺧﻮﺩ،ﻫﻤﻪ ﻭﺍﺟﺒﺎﺕ ﻭ ﺗﮑﺎﻟﯿﻒ ﺭﺍ ﺗﺮﮎ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ ﻭ ﺩﺳﺘﻪ ﺩﯾﮕﺮ، ﻭﺍﺟﺒﺎﺕ ﺭﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯽ ﺩﻫﻨﺪ ﻭﻟﯽ ﻧﺎﻓﻠﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺳﻨﻦ ﺭﺍ ﻓﺮﻭﻣﯽ ﮔﺬﺍﺭﻧﺪ.

ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﻬﺎ ﺍﺯ ﺷﯿﺦ ﻋﺎﺭﻓﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪ:ﺍﮔﺮ ﻣﺆﺫﻥ ﺍﺫﺍﻥ ﺑﮕﻮﯾﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺟﻤﻌﯿﺖ ﻭ ﺧﻠﻮﺕ ﺑﺎ ﺧﺪﺍ ﺑﺎﺷﻢ، ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﺍﮔﺮ ﺑﺮﺧﯿﺰﻡ ﺟﻤﻌﯿﺘﻢ ﺑﺮﻣﯽ ﺁﺷﻮﺑﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺑﻤﺎﻧﻢ ﺟﻤﻌﯿﺖ ﻭ ﺗﻤﺮﮐﺰﻡ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ،ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﮐﺪﺍﻣﯿﮏ ﺑﺮﻣﻦ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ؟ ﺍﻭ ﭘﺎﺳﺦ ﺩﺍﺩ:ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﺆﺫﻥ ﺍﺫﺍﻥ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺗﻮ ﺯﯾﺮ ﻋﺮﺵ ﻫﻢ ﺑﻮﺩﯼ ﺑﺮﺧﯿﺰ ﻭ ﺩﻋﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﭙﺬﯾﺮ ﻭ ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﮔﺮﺩ،ﺯﯾﺮﺍ ﮐﻪ ﺗﻤﺮﮐﺰ ﻭ ﺗﺠﻤﻊ ﺑﺮ ﺧﺪﺍ، ﻧﺼﯿﺐ ﺭﻭﺡ ﻭ ﺩﻝ ﺍﺳﺖ ﻭﻟﯽ ﭘﺬﯾﺮﺵ ﺩﻋﻮﺕ، ﺣﻖ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ.ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﻬﺮﻩ ﺭﻭﺡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺣﻖ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭﺵ ﻣﻘﺪﻡ ﺑﺪﺍﺭﺩ،ﺍﻫﻞ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﯿﺴﺖ.

۳ – ﺳﻮﻣﯿﻦ ﮔﺮﻭﻩ ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﺎﻻﺗﺮﯾﻦ ﻋﺒﺎﺩﺕ، ﺩﺭﺑﯿﻦ ﻋﺒﺎﺩﺗﻬﺎ ،ﺁﻥ ﻋﺒﺎﺩﺗﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﺎﻓﻊ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺑﺎﺷﺪ،ﺍﯾﻦ ﮔﺮﻭﻩ، ﺑﺮﺗﺮﯾﻦ ﻭ ﻧﺎﻓﻌﺘﺮﯾﻦ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺭﺍ ﭼﯿﺰﯼ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ، ﺳﻮﺩﯼ ﺑﻪ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺑﺮﺳﺪ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻧﻔﻊ ﺷﺨﺼﯽ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﻨﺪ.ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﯾﻦ، ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺍﯾﺸﺎﻥ ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ ﺗﻬﯿﺪﺳﺘﺎﻥ ﻭ ﮐﻮﺷﺶ ﺩﺭ ﺟﻬﺖ ﺭﻓﻊ ﻧﯿﺎﺯﻫﺎ ﻭ ﺗﺄﻣﯿﻦ ﻣﺼﺎﻟﺢ ﻣﺮﺩﻡ ﻭ ﯾﺎ ﺩﺳﺘﮕﯿﺮﯼ ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻥ ﺑﺎ ﻣﺎﻝ ﻭ ﻣﻘﺎﻡ ﻭ ﺳﻮﺩ ﺭﺳﺎﻧﯽ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ،ﺩﺭ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻣﯽ ﭘﺮﺩﺍﺯﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ – ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﯿﻪ ﻭﺁﻟﻪ ﻭﺳﻠﻢ – ﺍﺳﺘﻨﺎﺩ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ‏« ﻫﻤﻪ ﺧﻠﻖ، ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺧﺪﺍ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﻣﺤﺒﻮﺑﺘﺮﯾﻦ ﻓﺮﺩ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ، ﮐﺴﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺍﺵ ﻣﻔﯿﺪﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ ‏». ﺍﯾﻦ ﺭﺍ ﺍﺑﻮﯾﻌﻠﯽ ﺭﻭﺍﯾﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ.

ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻧﮑﺘﻪ ﺍﺳﺘﺪﻻﻝ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﻋﻤﻞ ﻋﺎﺑﺪ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺍﻭ ﻣﺤﺪﻭﺩ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻋﻤﻞ ﺷﺨﺺ ﺍﺻﻼﺣﮕﺮ، ﺷﺎﻣﻞ ﮐﺴﺎﻥ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﯾﻦ ﮐﺠﺎ ﻭ ﺁﻥ ﮐﺠﺎ؟ ﻭ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ : ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ – ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﯿﻪ ﻭﺁﻟﻪ ﻭﺳﻠﻢ – ﺑﻪ ﻋﻠﯽ ﺍﺑﻦ ﺍﺑﯽ ﻃﺎﻟﺐ – ﺭﺿﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻨﻪ – ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ : ‏« ﺍﮔﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻭﺳﯿﻠﻪ ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﺭﺍ ﻫﺪﺍﯾﺖ ﮐﻨﺪ، ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻮ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻧﻌﻤﺘﯽ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ‏».ﻭ ﺍﯾﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺳﻮﺩﺭﺳﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ.

ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺣﺪﯾﺚ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ – ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﯿﻪ ﻭﺁﻟﻪ ﻭﺳﻠﻢ – ﺍﺳﺘﻨﺎﺩ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ : ‏« ﻫﺮ ﮐﺲ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﺪﺍﯾﺖ ﻓﺮﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪ، ﺑﺮﺍﯾﺶ ﭘﺎﺩﺍﺵ ﻣﺴﺎﻭﯼ ﭘﺎﺩﺍﺵ ﭘﺬﯾﺮﻧﺪﮔﺎﻥ ﺁﻥ ﻫﺪﺍﯾﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ، ﺑﺪﻭﻥ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺍﺟﺮ ﺁﻧﺎﻥ ﮐﺎﺳﺘﻪ ﺷﻮﺩ ‏» . ﻭ ﺍﯾﻦ ﺣﺪﯾﺚ ﮐﻪ:« ﺧﺪﺍ ﻭ ﻣﻼﺋﮑﻪ، ﻫﺪﺍﯾﺘﮕﺮﺍﻥ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﺧﯿﺮ ﺭﺍ ﺩﺭﻭﺩ ﻣﯽ ﻓﺮﺳﺘﻨﺪ ‏». ﻭ ﭼﻨﯿﻦ ﺩﻟﯿﻞ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﺮﮒ ﻋﺎﺑﺪ، ﮐﺎﺭﺵ ﻧﯿﺰ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﺩ ﺍﻣﺎ ﻋﻤﻞ ﺻﺎﺣﺐ ﮐﺎﺭ ﺧﯿﺮ، ﻣﺎﺩﺍﻡ ﮐﻪ ﺳﻮﺩﯼ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮐﺎﺭ ﺣﺎﺻﻞ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ، ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺭﺩ.

ﺑﺎﺯ ﺍﺣﺘﺠﺎﺝ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮﺍﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﺍﻫﻨﻤﺎﯾﯽ ﻣﺮﺩﻡ ﻭ ﻧﯿﮑﯽ ﺑﻪ ﺧﻠﻖ ﻭ ﺳﻮﺩ ﺭﺳﺎﻧﺪﻥ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﺯﻣﯿﻨﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﻭ ﺁﺧﺮﺕ،ﺑﺮﺍﻧﮕﯿﺨﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻧﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻠﻮﺕ ﻭ ﺭﻫﺒﺎﻧﯿﺖ ﮔﺰﯾﺪﻥ ﻭ ﻗﻄﻊ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﻣﺮﺩﻡ.ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺩﻟﯿﻞ، ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ – ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﯿﻪ ﻭﺁﻟﻪ ﻭﺳﻠﻢ – ﮔﺮﻭﻫﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻌﺒﺪ ﺧﺪﺍ،ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺑﺮﯾﺪﻩ ﻭ ﺭﻭﺍﺑﻂ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻣﺮﺩﻡ ﮔﺴﺴﺘﻪ ﺍﻧﺪ، ﻣﺮﺩﻭﺩ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ.ﺑﻨﺎﺑﺮ ﻋﻘﯿﺪﻩ ﺍﯾﻦ ﮔﺮﻭﻩ، ﮐﻮﺷﺶ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺍﻧﺘﻔﺎﻉ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﻭ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻡ، ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﺘﺮ ﻭ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺍﺯ ﺧﻠﻮﺕ ﻭ ﺗﻤﺮﮐﺰ ﺻﺮﻑ ﺑﺎ ﺧﺪﺍ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ.

۴ – ﮔﺮﻭﻩ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻭﻗﺘﯽ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻭﯾﮋﻩ ﺁﻥ،ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ،ﺍﯾﻦ ﻋﺪﻩ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ : ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻭﻗﺘﯽ، ﻋﻤﻞ ﺑﻪ ﻣﻘﺘﻀﺎﯼ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭ ﻭ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺗﮑﻠﯿﻒ ﻻﺯﻡ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﺍﺳﺖ. ﭘﺲ ﻣﺜﻼ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺭﺳﯿﺪﻥ ﻣﻬﻤﺎﻥ،ﺍﻗﺪﺍﻡ ﺑﻪ ﻻﺯﻣﻪ ﻣﻬﻤﺎﻥ ﻧﻮﺍﺯﯼ ﻭ ﺭﺳﯿﺪﮔﯽ ﻭ ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﻋﺒﺎﺩﺍﺕ ﺩﯾﮕﺮ ﻣﺜﻼ ﺫﮐﺮ ﮔﻔﺘﻦ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ. ﻫﻤﺎﻥ ﮐﺎﺭﯼ ﮐﻪ ﺳﯿﺪﻧﺎ ﺍﺑﺮﺍﻫﯿﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻬﻤﺎﻧﺎﻥ ﻧﺎﺁﺷﻨﺎ ﻭ ﻧﺎﺷﻨﺎﺳﺶ ﮐﺮﺩ ﻓَﺮَﺍﻍَ ﺇِﻟَﻰ ﺃَﻫْﻠِﻪِ ﻓَﺠَﺎﺀ ﺑِﻌِﺠْﻞٍ ﺳَﻤِﯿﻦٍ ﺳﻮﺭﻩ ﺫﺍﺭﯾﺎﺕ ﺁﯾﻪ ۲۶ ‏) ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺁﻥ ، ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﻓﺖ ، ﻭ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﻓﺮﺑﻪ ﺍﯼ ﺭﺍ ‏( ﮐﻪ ﺑﺮﯾﺎﻥ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ، ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﺸﺎﻥ ‏) ﺁﻭﺭﺩ . ﻓَﻘَﺮَّﺑَﻪُ ﺇِﻟَﯿْﻬِﻢْ ﻗَﺎﻝَ ﺃَﻟَﺎ ﺗَﺄْﮐُﻠُﻮﻥَ ﺳﻮﺭﻩ ﺫﺍﺭﯾﺎﺕ ﺁﯾﻪ ۲۷ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺍﯾﺸﺎﻥ ﮔﺬﺍﺭﺩ . ‏( ﻭﻟﯽ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺩﯾﺪ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﻏﺬﺍ ﻧﻤﯽ ﺑﺮﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﭼﯿﺰﯼ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺭﻧﺪ ! ‏) ﮔﻔﺖ : ﺁﯾﺎ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺭﯾﺪ ؟ ! ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﺩﺍﯼ ﺣﻖ ﻫﻤﺴﺮ ﻭ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻨﻄﻮﺭ ﺍﺳﺖ.

ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﺳﺤﺮ، ﺍﺷﺘﻐﺎﻝ ﺑﻪ ﻧﻤﺎﺯ، ﻗﺮﺁﻥ، ﺩﻋﺎ ﻭ ﺍﺳﺘﻐﻔﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺍﺭﺷﺎﺩ ﺟﻮﯾﯽ ﺷﺨﺺ ﻋﻼﻗﻤﻨﺪ ﯾﺎ ﺁﻣﻮﺯﺵ ﻓﺮﺩ ﻧﺎﺩﺍﻥ، ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺑﻪ ﺭﺍﻫﻨﻤﺎﯾﯽ ﻭ ﺁﻣﻮﺯﺵ ﺍﻭ ﺍﻓﻀﻞ ﺍﺳﺖ . ﻭ ﺩﺭ ﺍﻭﻗﺎﺕ ﺍﺫﺍﻥ، ﺭﻫﺎ ﮐﺮﺩﻥ ﻫﺮ ﺫﮐﺮ ﻭ ﺩﻋﺎﯾﯽ ﻭ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﺩﻋﻮﺕ ﻣﺆﺫﻥ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ.

ﺩﺭ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻧﻤﺎﺯﻫﺎﯼ ﭘﻨﺠﮕﺎﻧﻪ، ﺗﻼﺵ ﺩﺭ ﺍﻧﻌﻘﺎﺩ ﻧﻤﺎﺯ ﺑﺎ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺷﮑﻞ ﻭ ﺍﻗﺪﺍﻡ ﺑﺪﺍﻥ ﺩﺭ ﺍﻭﻝ ﻭﻗﺖ ﻭ ﺣﺮﮐﺖ ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﺟﻤﺎﻋﺖ، ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺩﻭﺭ ﺑﺎﺷﺪ، ﺍﻓﻀﻞ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻮﺍﻗﻊ ﻧﯿﺎﺯ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﮐﻤﮏ ﺍﺯ ﻃﺮﯾﻖ ﻣﻘﺎﻡ، ﺑﺪﻥ، ﯾﺎ ﺩﺍﺭﺍﺋﯽ، ﺭﻭﯼ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺑﻪ ﮐﻤﮏ ﺍﻭ ﻭ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺩﺳﺖ ﻭﯼ ﻭ ﺗﺮﺟﯿﺢ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺑﺮ ﺫﮐﺮ ﻭ ﺧﻠﻮﺕ ﺑﺎ ﺧﺪﺍ . ﮐﺎﺭ ﺍﻓﻀﻞ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﻗﺮﺁﻥ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ، ﺗﻤﺮﮐﺰ ﺩﻝ ﻭ ﺗﻮﺟﻪ ﺭﻭﯼ ﻓﻬﻢ ﻭ ﺗﺪﺑﺮ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ . ﺗﺎ ﺣﺪﯼ ﮐﻪ ﮔﻮﯾﯽ ﺧﺪﺍ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺳﺨﻦ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ.

ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﯾﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻤﺮﮐﺰ ﺣﻮﺍﺱ ﻭ ﺩﻗﺖ ﺩﺭ ﻓﻬﻢ ﺁﻥ ﻭ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﻪ ﺍﺟﺮﺍﯼ ﺩﺳﺘﻮﺭﺍﺗﺶ، ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺗﻮﺟﻪ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﮐﺘﺎﺑﯽ ﺍﺯ ﯾﮏ ﻓﺮﻣﺎﻧﺮﻭﺍ ﺩﺭﯾﺎﻓﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ، ﺑﺎﺷﺪ.

ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻥ ﺩﺭ ﻋﺮﻓﻪ ﻧﯿﺰ، ﮐﻮﺷﺶ ﺩﺭ ﺩﻋﺎ ﻭ ﺍﻟﺘﻤﺎﺱ ﻭ ﺫﮐﺮ، ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺭﻭﺯﻩ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺑﺎﺯﺩﺍﺭﻧﺪﻩ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺑﺎﺷﺪ، ﺍﻓﻀﻞ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺩﻫﻪ ﺍﻭﻝ ﺫﯼ ﺍﻟﺤﺠﻪ، ﺍﻓﺰﻭﻥ ﻃﻠﺒﯽ ﺩﺭ ﻋﺒﺎﺩﺕ، ﺑﺨﺼﻮﺹ ﺗﮑﺒﯿﺮ ﻭ ﺗﻬﻠﯿﻞ ﻭ ﺣﻤﺪ ﺧﺪﺍ، ﺍﺯ ﺟﻬﺎﺩ ﻏﯿﺮ ﻣﻔﺮﻭﺽ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺍﺳﺖ.

ﺩﺭ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺩﻫﻪ ﺁﺧﺮ ﻣﺎﻩ ﺭﻣﻀﺎﻥ ﻫﻢ ﺍﻟﺘﺰﺍﻡ ﻣﺴﺠﺪ ﻭ ﺧﻠﻮﺕ ﻭ ﺍﻋﺘﮑﺎﻑ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﻣﻌﺎﺷﺮﺕ ﻭ ﺳﺮﮔﺮﻣﯽ ﺑﺎ ﻣﺮﺩﻡ، ﺍﻓﻀﻞ ﻭ ﺑﻪ ﻋﻘﯿﺪﻩ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﻋﻠﻤﺎﺀ ﺍﺯ ﺩﺍﻧﺶ ﺁﻣﻮﺧﺘﻦ ﻭ ﺗﻌﻠﯿﻢ ﻗﺮﺁﻥ ﻧﯿﺰ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺍﺳﺖ.ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺑﯿﻤﺎﺭﯼ ﯾﺎ ﻣﺮﮒ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ، ﻋﯿﺎﺩﺕ ﻭ ﯾﺎ ﺷﺮﮐﺖ ﺩﺭ ﺗﺸﯿﯿﻊ ﺟﻨﺎﺯﻩ ﻭﯼ ﻭ ﻣﻘﺪﻡ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺑﺮ ﺧﻠﻮﺕ ﺑﺎ ﺧﺪﺍ، ﺍﻓﻀﻞ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﺑﺮﻭﺯ ﭘﯿﺸﺎﻣﺪﻫﺎ ﻭ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﯽ ﻣﺮﺩﻡ، ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺣﻖ ﺻﺒﺮ، ﺿﻤﻦ ﺣﻔﻆ ﻣﻌﺎﺷﺮﺕ ﺑﺎ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﮔﺮﯾﺰ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ، ﺯﯾﺮﺍ ﺷﺨﺺ ﻣﺆﻣﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﻌﺎﺷﺮﺕ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻭ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺁﺯﺍﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﯽ ﮔﺮﺩﺩ، ﺍﺯ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺍﯼ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﺁﺯﺍﺭﯼ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﺪ، ﻭﺍﻻﺗﺮ ﺍﺳﺖ. ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺑﻬﺘﺮ، ﻫﻤﺮﺍﻫﯽ ﻭ ﻫﻤﮑﺎﺭﯼ ﺑﺎ ﻣﺮﺩﻡ ﺩﺭ ﺧﯿﺮﺍﺕ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺯ ﺟﺪﺍﯾﯽ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺟﺪﺍ ﺷﺪﻥ ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻥ ﺩﺭ ﻓﺴﺎﺩ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺁﻣﯿﺰﺵ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ،ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﺪﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺕ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﻭ ﻫﻤﺮﺍﻫﯽ، ﺷﺮ ﺍﺯ ﺑﯿﻦ ﻣﯽ ﺭﻭﺩ ﯾﺎ ﮐﺎﻫﺶ ﻣﯽ ﭘﺬﯾﺮﺩ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺍﻋﺘﺰﺍﻝ ﻭ ﮐﻨﺎﺭﻩ ﮔﯿﺮﯼ، ﻣﻌﺎﺷﺮﺕ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺰﯾﻨﻨﺪ.

ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﯾﻦ، ﺩﺭ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ ﻭ ﻣﻮﻗﻌﯿﺘﯽ، ﻣﻘﺪﻡ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺭﺿﺎﯼ ﺧﺪﺍ ﺑﺎ ﺍﻗﺪﺍﻡ ﺑﻪ ﻭﺍﺟﺒﺎﺕ ﻭ ﻣﻘﺘﻀﯿﺎﺕ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ، ﺍﺯ ﻫﺮ ﮐﺎﺭﯼ ﺍﻓﻀﻞ ﺍﺳﺖ.ﺍﯾﻦ ﮔﺮﻭﻩ،ﺍﻫﻞ ﺗﻌﺒﺪ ﻣﻄﻠﻖ ﻭ ﮔﺮﻭﻫﻬﺎﯼ ﺳﮕﺎﻧﻪ ﭘﯿﺸﯿﻦ ﺍﻫﻞ ﺗﻌﺒﺪ ﻣﻘﯿﺪ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﻫﺮ ﮔﺎﻩ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﻧﻮﻉ ﺧﺎﺹ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻣﻮﺭﺩ ﻋﻼﻗﻪ ﻭ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯ ﺑﻤﺎﻧﺪ، ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﻧﻘﺺ ﻭ ﺗﺮﮎ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﺪ، ﺯﯾﺮﺍ ﮐﻪ ﺍﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ ﯾﮏ ﺭﻭﺵ، ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻭﻟﯽ ﺻﺎﺣﺐ ﻭ ﻃﺮﻓﺪﺍﺭ ﻧﻈﺮﯾﻪ ﺗﻌﺒﺪ ﻣﻄﻠﻖ، ﺗﻮﺟﻬﯽ ﺑﻪ ﻧﻮﻉ ﻣﺸﺨﺼﯽ ﺍﺯ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﺩﯾﮕﺮ ﺗﺮﺟﯿﺢ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ، ﺑﻠﮑﻪ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺟﺎ ﻭ ﻣﻮﻗﻌﯿﺘﯽ، ﺗﺒﻌﯿﺖ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺳﺎﺱ ﺑﻨﺪﮔﯽ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﯾﻦ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ.ﺩﺭ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺩﺍﺋﻤﺎ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺟﺎﺑﺠﺎﯾﯽ ﺩﺭ ﻣﻨﺎﺯﻝ ﻋﺒﻮﺩﯾﺖ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﺟﺪﯾﺪﯼ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﺷﻮﺩ، ﺑﻪ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺳﯿﺮ ﺧﻮﯾﺶ ﻣﯽ ﭘﺮﺩﺍﺯﺩ ﻭ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺁﻥ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺗﺎ ﻣﻨﺰﻟﺖ ﻭ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺟﺪﯾﺪﯼ ﺑﺮﺍﯾﺶ ﻧﻤﺎﯾﺎﻥ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺍﯾﻦ، ﺭﻭﺵ ﺳﯿﺮ ﺍﻭ ﺗﺎ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺣﺮﮐﺖ ﺍﺳﺖ.

ﺍﮔﺮ ﺩﺍﻧﺸﻤﻨﺪﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻨﮕﺮﯼ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﯾﺎﻓﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻋﺎﺑﺪﺍﻥ ﺗﻮﺟﻪ ﮐﻨﯽ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﺩﯾﺪ . ﺍﮔﺮ ﻣﺠﺎﻫﺪﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻫﯽ، ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﯽ ﯾﺎﺑﯽ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺫﮐﺮﮐﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﺳﺘﺎﺭ ﺑﺎﺷﯽ، ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯽ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻧﯿﮑﻮﮐﺎﺭﺍﻥ ﺻﺪﯾﻖ ﺭﺍ ﺑﺠﻮﯾﯽ، ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﭘﯿﺪﺍ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﻫﻞ ﺍﻋﺘﮑﺎﻑ ﻭ ﺧﻠﻮﺕ ﺑﺎ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻫﯽ، ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﮔﺮﻭﻩ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯽ.ﺍﯾﻦ ﮔﺮﻭﻩ، ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﺎﻟﺼﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺭﺳﻢ ﻭﯾﮋﻩ ﻭ ﻗﯿﺪ ﻭ ﺑﻨﺪ ﺧﺎﺻﯽ ﭘﺎﯾﺒﻨﺪ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﻋﻤﻠﺸﺎﻥ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺩﻟﺨﻮﺍﻩ ﻧﻔﺲ ﻭ ﺍﻟﺘﺬﺍﺫ ﺁﻥ ﻧﻤﯽ ﺑﺎﺷﺪ.ﺑﻠﮑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭﺷﺎﻥ ﺍﻧﻄﺒﺎﻕ ﺩﺍﺭﺩ،ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻣﺎﯾﻪ ﺁﺳﺎﯾﺶ ﻭ ﻟﺬﺗﺸﺎﻥ ﭼﯿﺰ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺑﺎﺷﺪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﯽ ﭘﻮﺷﺪ ﻭ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﯿﺴﺮ ﺑﺎﺷﺪ، ﻣﯽ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻭﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺣﮑﻢ ﻣﻘﺮﺭ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﺑﺮﻣﯽ ﺧﯿﺰﺩ ﻭ ﻫﺮ ﺟﺎﯾﯽ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﻨﺪ، ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﻣﯽ ﻧﺸﯿﻨﺪ،ﺗﺎﺑﻊ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺍﯼ ﻭ ﺑﻨﺪﻩ ﻗﯿﺪﯼ ﻭ ﻣﻐﻠﻮﺏ ﺭﺍﻩ ﻭ ﺭﺳﻤﯽ ﻧﻤﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﻌﻨﯽ ﺁﺯﺍﺩ ﺍﺳﺖ.

ﺑﺎ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺧﺪﺍ، ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺗﻌﻠﻖ ﮔﯿﺮﺩ، ﻣﯽ ﭘﺬﯾﺮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺍﺻﻮﻝ ﻭ ﺭﻫﻨﻤﻮﺩﻫﺎﯾﺶ ﭘﯿﺶ ﻣﯽ ﺭﻭﺩ.ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺑﺎﺭﺍﻧﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺟﺎ ﺑﺒﺎﺭﺩ ﺳﻮﺩﻣﻨﺪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﯾﺎ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻧﺨﻠﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﺑﺮﮒ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﯽ ﺍﺭﺯﺵ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﻭ ﻫﻤﻪ ﻗﺴﻤﺘﻬﺎ، ﺣﺘﯽ ﺧﺎﺭﺵ ﻧﯿﺰ ﻓﺎﯾﺪﻩ ﺩﺍﺭﺩ.

ﺇِﻥَّ ﺍﻟْﻤُﺴْﻠِﻤِﯿﻦَ ﻭَﺍﻟْﻤُﺴْﻠِﻤَﺎﺕِ ﻭَﺍﻟْﻤُﺆْﻣِﻨِﯿﻦَ ﻭَﺍﻟْﻤُﺆْﻣِﻨَﺎﺕِ ﻭَﺍﻟْﻘَﺎﻧِﺘِﯿﻦَ ﻭَﺍﻟْﻘَﺎﻧِﺘَﺎﺕِ ﻭَﺍﻟﺼَّﺎﺩِﻗِﯿﻦَ ﻭَﺍﻟﺼَّﺎﺩِﻗَﺎﺕِ ﻭَﺍﻟﺼَّﺎﺑِﺮِﯾﻦَ ﻭَﺍﻟﺼَّﺎﺑِﺮَﺍﺕِ ﻭَﺍﻟْﺨَﺎﺷِﻌِﯿﻦَ ﻭَﺍﻟْﺨَﺎﺷِﻌَﺎﺕِ ﻭَﺍﻟْﻤُﺘَﺼَﺪِّﻗِﯿﻦَ ﻭَﺍﻟْﻤُﺘَﺼَﺪِّﻗَﺎﺕِ ﻭَﺍﻟﺼَّﺎﺋِﻤِﯿﻦَ ﻭَﺍﻟﺼَّﺎﺋِﻤَﺎﺕِ ﻭَﺍﻟْﺤَﺎﻓِﻈِﯿﻦَ ﻓُﺮُﻭﺟَﻬُﻢْ ﻭَﺍﻟْﺤَﺎﻓِﻈَﺎﺕِ ﻭَﺍﻟﺬَّﺍﮐِﺮِﯾﻦَ ﺍﻟﻠَّﻪَ ﮐَﺜِﯿﺮﺍً ﻭَﺍﻟﺬَّﺍﮐِﺮَﺍﺕِ ﺃَﻋَﺪَّ ﺍﻟﻠَّﻪُ ﻟَﻬُﻢ ﻣَّﻐْﻔِﺮَﻩً ﻭَﺃَﺟْﺮﺍً ﻋَﻈِﯿﻤﺎً ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ، ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺑﺎﺍﯾﻤﺎﻥ ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﺑﺎﺍﯾﻤﺎﻥ،ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻓﺮﻣﺎﻧﺒﺮﺩﺍﺭ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﻓﺮﻣﺎﻧﺒﺮﺩﺍﺭ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺧﺪﺍ،ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺭﺍﺳﺘﮕﻮ ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﺭﺍﺳﺘﮕﻮ،ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺷﮑﯿﺒﺎ ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﺷﮑﯿﺒﺎ،ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻓﺮﻭﺗﻦ ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﻓﺮﻭﺗﻦ،ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺑﺨﺸﺎﯾﺸﮕﺮ ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﺑﺨﺸﺎﯾﺸﮕﺮ، ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺭﻭﺯﻩ ﺩﺍﺭ ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﺭﻭﺯﻩ ﺩﺍﺭ،ﻣﺮﺩﺍﻥ ﭘﺎﮐﺪﺍﻣﻦ ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﭘﺎﮐﺪﺍﻣﻦ،ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﯾﺎﺩ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺯﻧﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﯾﺎﺩ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﻪ ﺁﻧﺎﻥ ﺁﻣﺮﺯﺵ ﻭ ﭘﺎﺩﺍﺵ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ.

منبع:سنی دیلی

نوشتن دیدگاه