ترکمن سسی - ناصر اونق غراوی - روستا بودم ، بالای تپه کنار خانه مان نگاهم به سمت مزار بود. جایی که مادرم خوابیده بود. دوست نداشتم امتداد نگاهم به اترک خشک بیفته. اما واقعیت این طور نبود و نگاهم بهش می افتاد.
گوشی دست دخترم ضحا بود. پیش دبستانی را تمام کرده بود. خودم دوست داشتم خواندن نوشتن بهش یاد بدم. تا انشالله (امیدلی قوش کعبه یتمش) در آینده به مدارج بالا رسید در مصاحبه هاش بگه اولین معلمم پدرم بود.
یادگاری قبل مرگم چیزی براش گذاشته باشم. "منگ اوبامنگ غزلاری" شعر سرکار خانم استاد امینه طریک ، خواننده خلیفه عبدالرحمن فراخی را گوش میداد. دوست داشتم بیشتر صدا ها را با آهنگ گوش کنه (حرف م میخاستم درس بدم اون آهنگ م زیاد داشت گفتم انگیره بشه البته اهنگش هم محشر بود ) .
گفت یکی زنگ میزنه. یکی از دوستان خیلی سیاسی ام بود. سلام علیک کردیم. گفت خوشحالم نوشتن شروع کردی. منم گفتم دست استاد ایزدی و استاد دانشمند و استاد خوجملی و دوستانم بخصوص از گروه سال اولی ها که همکاران تربیت معلمی ام بودند درد نکنه، بهم انگیزه دادند.
گفت: ناصر چرا از اترک که خودت بچه اترک هستی و روستا زادگاه ات آن سمت اترک هست و پلی ندارید حتما اترک را خوب لمس کردی نمی نویسی. دوستم پایتخت نشین بود، هنوز تصور اترک قدیمی را داشت.
منم یاد دهه های قبل افتادم آن زمان ها این قدر اترک خروشان و جنب و جوش داشت و ما هم مجبور بودیم با پای پیاده رد بشویم برایمان سخت بود. گاهی اترک آن قدر زیاد میامد که تیرهای برق هایمان را میبرد و ما میگفتیم یار داده نیروی اداره برق بود انسان واقعی خیلی مهربان و اصیل بود خدا رحمت کنه چند سال میشه فوت کردند. همیشه از یازگلدی رد میشیم فاتحه میخوانیم چون جزی از خاطرات خوب کودکی‌مان بود یار داده با فروکش کردن اترک برق مان وصل میکرد .سال های هفتاد و شش هفتاد و پنج بود چهارم پنجم میخواندم جنگجویان کوهستان با تلویزیون سیاه و سفید میدیدیم.
جامعه روستایی ما اغلب زانو درد دارند چون سرمای اترک سوزان بود کلی خاطره از اترک داریم. از مدارس شبانه روزی که آخر هفته ها به خاطر بالا بودن آب اترک در خوابگاه میماندیم. آ؛ن زمان ابتدایی تا پنجم بود و برای ما کودکانه طفیل سخت بود برایمان دوری خانواده به خصوص مادر اما چاره نبود. همیشه می‌گویند هر کس آب اترک را چشیده به مرتبه های بالا رسیده است. روستای ما با اینکه سی خانواده بیشتر نیست از همه مشاغل افرادی شاخص دارد در تعجب بودند چطور روستایی کوچک ان ور اترک به این درجه های بالا رسیدند.
اما خبر ندارند. ما چاره ای جز خواندن ، نوشتن و بالا کشیدن خود نداشتیم. همیشه میخواندیم همیشه مینوشتیم چون مادر هایمان جلوی چشمانمان بودند که چطور زحمت میکشند؛ دعا میکنند و خواهرانمان جلوی چشمانمان بودند چطور با هزاران زحمت روزها دامداری و شب ها قالی بافی میکردند. بچه های اترک به عشق پاسداشت خواهران و مادران و پدرانشان میخواندن و با تمام خلوص و جان زحمت میکشیدند.
آن زمان همیشه میگفتیم اترک نیاید اترک نیاید، اما حالا در این دهه از گفته های خود ناراحت هستیم حالا قطره قطره اترک را روی چشمانمان میگذاریم چون دیگر اترک خروشان نیست اترک ساکت و مسکوت مانده و جز خاطره هایش چیزی ندارد.
اما امیدواریم به اینده تا با انتخاب های درست( اغزبیرلیک همه زاتدان گویچلی دیر) اترک را زنده کنیم و رنگ امید و رنگ باران و رنگ ابی به کنارهای اترک و مردمان نجیب و اصیلش بدهیم.
دست بوس و ارادتمند : شما ناصر اونق غراوی دراکاریس، مراوه تپه
دیدگاه‌ها
شوق نوشته هایت، خاطرات زیبا و شیرین دوران کودکی را زنده می کند. ما می جنگیدیم تا بخوانیم تا از این محرومیت ها رهایی یابیم./ ارادتمند و دوستدارت: پقه